വിധിയുടെ വിളയാട്ടം

ആരും കൊതിക്കുന്നയോമനപൈതല്‍

ആദ്യമായ്മുന്നില്‍ വന്നുനിറഞ്ഞപ്പോള്‍

കൊതിക്കും മനമോടെനിന്നുപോയി 

എന്‍കണ്ണിമ ചിമ്മാന്‍മറന്നുപോയി 

തുടുതുടുത്തൊരു കണ്മണികുഞ്ഞ്

തൊണ്ടിപ്പഴംപോല്‍ ചുവന്നചുണ്ടും 

കരിമഷിയെഴുതിയ മാന്‍മിഴിയും 

മുല്ലമൊട്ടാര്‍ന്നൊരു ദന്തങ്ങളും

പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുമുഖം

കാണുമ്പോഴറിയാതെതേങ്ങുമമ്മ 

ആരുംകാണാതെ മിഴിനീര്‍തുള്ളികള്‍ 
അച്ഛന്‍തുടക്കുന്നു കനല്‍നോവുമായ് 

ഈചിരിയെന്നുമേ കാണാന്‍കഴിയണേ

ഈശ്വരന്‍ മുമ്പിലായര്‍പ്പിക്കുമര്‍ച്ചന 

ഓമനപൈതലിന്‍ കളിചിരി മായുന്നു

വേദന താങ്ങാതെ പൊട്ടികരയുന്നു

അറിഞ്ഞോരുദുഖസത്യമായെന്നും 
മുന്നില്‍നിന്നും തുറിച്ചുനോക്കുന്നു 

ഇന്നുമോര്‍ക്കാനിഷ്ടപ്പെടാത്തതാം 

ജീവിതസത്യമാണതു നിത്യവും 

ക്യാന്‍സറിന്‍കോശങ്ങള്‍ കാര്‍ന്നു-

തിന്നുമാപൈതലിന്‍ കുഞ്ഞിളംമേനിയേ
ശതാഗ്നിയായ് കുത്തിനോവിക്കുന്നു 
കണ്ടുനില്ക്കാനാവാതെയെന്‍മിഴിപൂട്ടി

എണ്ണപ്പെട്ടദിനങ്ങളാകുഞ്ഞുമാലഖയില്‍ 

സ്മരണയിലെന്‍ നെഞ്ചുപിടയുന്നു

ഒരുവട്ടംകൂടി കാണാന്‍കൊതിക്കുന്നു

 പുഞ്ചിരിപൂത്തൊരു പൊന്‍കണിയെ