നിറഞ്ഞോരാ മിഴികളില്‍
പൊഴിഞ്ഞതാം മണിമുത്ത്
സ്നേഹത്തിന്‍ ആധിക്യമായിരുന്നു
എനിക്കോ ശാപത്തിന്റെയും
എവിടെയെന്നറിയാതെ
എന്തന്നറിയാതെ
ഉഴറിടും നിമിഷവും
ആ മുഖം കണ്ടു ഞാന്‍
എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും ഒന്നുമറിയാതെ
പുഞ്ചിരിയോടെ മുന്നില്‍ നിന്നു
അന്നെനിക്കേകിയ ശാപാഗ്നിയാല്‍
ഇന്നു ഞാനറിയുന്നു നോവിന്റെ ആഴം
നീയെനിക്കേകിയ പാഠങ്ങളെല്ലാം
പൊളിയെന്നു ചൊല്ലി തള്ളാതിരുന്നെങ്കില്‍
ഇന്നു ഞാന്‍ നീറി പിടയുന്ന നിമിഷാര്‍ദ്ധം
എന്നിലൊരിക്കലും അണയാതിരുന്നേനെ
പാഠങ്ങള്‍ വിലയേറിയതായിരുന്നുവെന്ന് പിന്നീടാണ് പലപ്പോഴും അറിയുക
ReplyDeleteശരിയാണ് അജിത്തേട്ട ......നന്ദി
Deleteവൈകിവന്ന വിവേകം............
ReplyDeleteആശംസകള്‍
നന്ദി സര്‍ ........വൈകിയും വിവേകം ഉണ്ടാകാത്തവരും ഉണ്ട്
Delete