സ്വാന്തനം നല്കുവാന് കഴിയുമോ നിനക്കിന്നു
വാക്കാലെ മുറിഞ്ഞതാം ഹൃത്തടത്തെ
ഒരുപാട് കാതങ്ങള് താണ്ടണം നിനക്കിന്നു
ആ ഹൃത്തിന് ആഴം അളന്നീടുവാന്
മൂര്ച്ചയുള്ളായുധം കൊണ്ടുമുറിയുമ്പോള്
ഉണങ്ങുന്ന ആഴമേ അതിനായുസ്സ്
ഒരിക്കലും മായാത്ത വടുക്കള് പോലല്ലയോ
ഹൃത്തിനെ കീറിമുറിച്ച നിന് വാക്കുകള്
തന് വാക്കിനെതിര്വാക്ക് ഇല്ലെന്നു ചൊല്ലി നീ
നിശബ്ധമാക്കുന്നു എന്നെയെന്നും
നീയറിയാതെ നിണം വാര്ന്നൊഴുകുന്ന
ഹൃത്തിന്റെ മുറിവ് നീ അറിയുന്നില്ലയോ ?
പശ്ചാത്തപിച്ചു നീ വീണ്ടുമെത്തീടുമ്പോള്
കാണാതിരിക്കുവാന് കഴിയില്ലെനിക്കോമലെ
നൂറു ജന്മങ്ങള് വീണ്ടും ജനിച്ചാലും
എന്നുടെ മാത്രമായ് നീ ലയിച്ചീടണം
ആശകളെല്ലാം നീ ചൊല്ലുന്നുയെപ്പോഴും
സ്നേഹമാം ഹൃത്തിനാല് സുഗന്ധം പൊഴിക്കുവാന്
ദൂരത്തിരുന്നു നീ മൊഴിമുത്തു പൊഴിക്കുന്നു
എന്നുമെന് ചാരെ നീയായിരിക്കേണം
ആരെന്തു ചൊല്ലീട്ടും കേള്ക്കേണ്ടെനിക്കിന്നു
നീ മാത്രമെന്നുമെന് സ്വന്തമായീടണം
അശ്രു പൊഴിക്കും നിന് ഈറന് മിഴികളോ
ചങ്ങല തീര്ക്കുന്നു എന്പദങ്ങള്ക്കെന്നും
വാക്കാല് മുറിഞ്ഞാല് അല്പം പ്രയാസമാണുണങ്ങാന്
ReplyDeleteകവിത നന്നായിട്ടുണ്ട് മിനി..
ReplyDelete