പഴി

മരുഭൂമിപോല്‍ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന

ജീവിത യാത്രതന്‍ പാതകളില്‍

മണല്‍ കാറ്റടിച്ചപ്പോള്‍

ആരെ ശപിച്ചു നീ    
             

ചെറിയോരു തണലില്‍ നീ

സംതൃപ്തനായില്ല

ദാഹജലം തീര്‍ന്നു പോയപ്പോളും നീ

ആരെ പഴിച്ചെന്നു ഓര്‍മയുണ്ടോ

താഴ്വര തന്നിലെപച്ചപ്പുവന്നപ്പോള്‍

എല്ലാം സ്വന്തം കഴിവെന്നു ചൊല്ലി നീ

ചെറിയൊരു മലയെ നീ കണ്ടപ്പോളെല്ലാം

എന്തൊരു വിധിയെന്ന് ചൊല്ലിയില്ലേ

സുന്ദരനിമിഷങ്ങള്‍ എത്രയുണ്ടായിട്ടും

ഞാനെന്നഭാവം അന്ധനാക്കി

ഈശ്വരനോടൊരു നന്ദി വാക്കോതുവാന്‍

കഴിയാത്ത അധരം നിനക്കെന്തിനു

ജീവിതമൊരു നീര്‍കുമിളയെന്നുള്ള പഴമൊഴി

മനതാരില്‍ പലവട്ടം ഉരുവിടണം

പിന്നെ നീ ഒന്നുമേകണ്ടു പഴിക്കില്ല

നന്ദിവാക്കോതുവാന്‍ മറക്കുകില്ല